Λομβάρδος, Κωνσταντίνος

(Ζάκυνθος 1820 – Αθήνα 1888). Πολιτικός. Σπούδασε ιατρική στην Αθήνα και στο Μόναχο. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, εγκαταστάθηκε στη Ζάκυνθο όπου άσκησε την ιατρική, αλλά παράλληλα ασχολήθηκε και με την πολιτική. Αγωνίστηκε για την ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα και το 1852 έγινε μέλος της Ιόνιας Βουλής. Από τη θέση αυτή καταπολέμησε τις μεταρρυθμίσεις που πρότεινε ο Ουάρδος. Παρά τις προσπάθειες της αγγλικής κυβέρνησης να αποκλειστούν οι Ριζοσπάστες από τις εκλογές, ο Λ. εκλεγόταν αδιάκοπα, έως ότου πραγματοποιήθηκε η ένωση και διαλύθηκε η Βουλή των Ιονίων (1863). Εστάλη τότε με τον Βαλαωρίτη και τον Παδοβά στην Αθήνα ως εκπρόσωπος των νησιών στην Εθνοσυνέλευση. Μετά τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης, εξελέγη πρώτος βουλευτής της Ζακύνθου, διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής της χώρας. Ο Λ. παρέμεινε άγαμος και έζησε άψογο ιδιωτικό βίο· μάλιστα ποτέ δεν δέχτηκε παράσημο. Θερμός πατριώτης, αγωνίστηκε για την επιτυχία του θεσσαλικού, του ηπειρωτικού και του κρητικού αγώνα. Διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων (1870-71), υπουργός Εκκλησιαστικών και Παιδείας (1865, 1882), Εσωτερικών (1865, 1880, 1886), Ναυτικών (1866-75) και, τέλος, Δικαιοσύνης (1866, 1875). Έγραψε επίσης ιστορικά απομνημονεύματα με τον τίτλο Απομνημονεύματα προς καταρτισμόν της περί απελευθερώσεως της Επτανήσου ιστορίας (1871-75) και πολλά φυλλάδια με πολιτικό περιεχόμενο που κυκλοφόρησαν ανώνυμα.